Czas próby

Dziś wieczorem mój mąż wyjechał do pracy za granicę. W planach ma go nie być dwa,  może trzy tygodnie. Później wróci może na tydzień i jedzie znowu. To będzie najdłuższa nasza rozłąka odkąd jesteśmy razem. Najdłuższa i zarazem pierwsza. Jak do tej pory zawsze był gdzieś obok. Zawsze mogłam na niego liczyć. Odwoził Kubę i przywoził z przedszkola, robił zakupy, codziennie rano , nawet o 5 godz, chodził po świeży chleb i bułeczki, robił kolacje, nie raz śniadania, zawsze tankował i mył  mi samochód  i wiele innych  rzeczy, które teraz spadną na mnie.

W myślach już zdążyłam jakoś to sobie poukładać, wiem, że dam radę, że jakoś sobie poradzimy tu sami. Mam taką nadzieję... Dziękowałam mu dzisiaj, że ponad rok temu namówił mnie na zrobienie prawa jazdy.

Mimo tego, że przed wyjazdem długo rozmawialiśmy na ten temat, rozważaliśmy wszystkie za i przeciw, to w momencie kiedy zamknęły się za nim drzwi, jakoś tak zrobiło mi się  bardzo smutno i źle a łzy same popłynęły po policzkach. I nie chodzi tu o to, że będę tęsknić (chociaż będę na pewno). Jako mała dziewczynka wyobrażałam sobie, że będę miała dom, dzieci, męża, że będziemy mieli siebie, że zawsze będziemy  razem. Wtedy nie myślałam tylko, że do tego wszystkiego potrzebne są pieniądze. I to właśnie przez nie moje dzieci będą widziały swojego tatę tylko tydzień w miesiącu i że może nie będzie go przy nich kiedy będą go potrzebowały. Nie tak wyobrażałam sobie nasze życie... A wszystko po to, żeby zapewnić dzieciom życie na jakimś poziomie. ponieważ przykro patrzeć, kiedy przychodzą wakacje a my zastanawiamy się co począć z dzieckiem przez dwa miesiące, kiedy ledwo nas stać na dwa tygodnie nad morzem... Chcielibyśmy, żeby nasze dzieci miały lepsze życie niż my i mogły chodzić na wybrane zajęcia dodatkowe, wyjeżdżać na wakacje i  ferie zimowe.

Na razie D. pojechał na próbę. Co dalej będzie- zobaczymy. Może my pojedziemy tam do niego, może on zostanie jednak w Polsce... Trudne jest życie w dzisiejszych czasach.
Zwłaszcza, że wspólnie zdecydowaliśmy się, że nie wrócę jeszcze do pracy i zostanę z Mają w domu. Szkoda nam posyłać ją do żłobka a  nie mamy nikogo godnego zaufania, który by zajął się nią w czasie kiedy ja byłabym w pracy. Moja mama jeszcze pracuje, teściowa daleko. A o nianiach z ogłoszenia tyle się słyszy, że aż włos się jeży na głowie... Zresztą była to głównie decyzja D. i zostałam poniekąd zmuszona do wzięcia  urlopu wychowawczego. Powiedział, żebym nawet o tym nie myślała...Maja jest jego księżniczką, oczkiem w głowie i dziś widziałam jak ciężko było mu z nią się pożegnać. 

Pozostały nam tylko czekać, tęsknić no i dzwonić... :)