Jesień

Przyszła do nas taka prawdziwa. Z kasztanami, słońcem, chodnikami pełnymi złotych liści no i temperaturą, która aż prosi o wyciągnięcie z szafek ciepłych butów, czapek, szalików i rękawiczek.

Maja miała dziś zostać po raz pierwszy sama u mojej babci na dwie godzinki. Ja z Kubą miałam umówioną wizytę u logopedy. Zawsze zostawał D., ale teraz jak wiecie go nie ma, więc stwierdziłyśmy wspólnie z babcią, że musi być w końcu ten pierwszy raz. Specjalnie przyjechaliśmy trochę wcześniej, żeby Maja poczuła się pewniej. Na początku bawiła się i nawet nie zwracała na mnie zbytnio uwagi. Zaczepiała babcię i dziadka, powyciągała ukryte zabawki (niektóre jeszcze po mnie) i wydawało nam się, że nie będzie problemu. Do czasu... Zdążyłam tylko powiedzieć, że będę się zbierała a babcia odpowiedziała, że da radę, a Maja w ciągu sekundy już była przy mnie. Nie wiem skąd to się bierze u dzieci, czy to zasługa intuicji? Przecież chyba jeszcze nie zrozumiała znaczenia słów? Albo tylko mi się tak wydaje, że moja córka tak mało rozumie...

Nie dałam rady wyjść sama. Skończyło się na tym, że Maja nie odstąpiła mnie już nawet na krok, a kiedy zaczęłam się ubierać do wyjścia, był już tylko płacz. Chcąc nie chcąc, było mi żal ją zostawić taką zapłakaną ,więc zabrałam ją ze sobą...

I okazało się, że nawet dobrze się stało, ponieważ na miejscu dowiedzieliśmy się, że pani logopeda zachorowała i nikt nie raczył nas nawet o tym poinformować...

Może następnym razem się uda przechytrzyć Maję. Będziemy próbować, ponieważ w tym roku chcielibyśmy pójść gdzieś w końcu np. na sylwestra :)

źródło