A w sercu maj...

Kiedy byłam dzieckiem i jeszcze w czasach szkolnych, moim ulubionym miesiącem, pewnie tak jak dla większości Was, był lipiec. 

Wiadomo wakacje, wyjazdy, luz i brak jakichkolwiek obowiązków, no i oczywiście szkoły.

Od jakiegoś czasu jednak takim miesiącem jest maj. 

Maj to miesiąc na który co roku czekam z utęsknieniem, marzę o nim przez całą długą zimę, brnąc w zaspach śnieżnych, marznąc na spacerach.

Na pierwsze takie naprawdę ciepłe dni, kiedy już o 8 rano można wyjść na dwór z krótkim rękawem, nie zabierając ze sobą stosu niepotrzebnych rzeczy, kurtek, czapek, szalików.

To miesiąc kiedy doceniam i celebruję każdy ciepły dzień, dopiero co zazielenione drzewa, kwitnące kwiaty, ciepło słońca a większość czasu spędzam właśnie na dworze nie narzekając jeszcze, że mogłoby być jednak chłodniej.

Ostatnio każdy dzień rozpoczynamy od spaceru . 

Najpierw odprowadzamy Kubę do przedszkola a potem szybko biegniemy z Mają na jeszcze pusty plac zabaw. 

Zadziwia mnie moja córka, jak doskonale zna już ścieżkę tam prowadzącą. I co dzień ten sam pisk szczęścia na widok znajomych już huśtawek i zjeżdżalni.

Rozkoszujemy się  ciszą jaka tam panuje wcześnie rano, zupełnie niepodobną do tego, co dzieje się tam w późniejszych godzinach, zapachem trawy mokrej od rosy, słońcem, które jeszcze nie przebiło się przez linię drzew, odgłosami przyrody.

Z tak rozpoczętym dniem  wierzę, że wszystko w tym naszym życiu się jakoś poukłada, że musi być w końcu dobrze. Że może już niedługo znowu będziemy wszyscy razem we czwórkę, tak jak to powinno być.

Nie może być przecież inaczej. Prawda?

 c